Αγωνιστές από την
περιοχή Μεσσηνίας
Μελετώντας τα Αρχεία των
Αγωνιστών της Εθνικής Βιβλιοθήκης προκειμένου να συναντήσω τους Μικρασιάτες που
πολέμησαν για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, ήρθα αντιμέτωπη με εκατοντάδες
Έλληνες, οι οποίοι, με τις αιτήσεις
τους προς τις κατά εποχές συσταθείσες Επιτροπές για την εξέταση «των Αγώνων και
Θυσιών» ( εξεταστικές Επιτροπές συστήθηκαν κατά τα έτη 1833, 1846 και 1865),
αιτούνται την αναγνώριση των αγώνων τους και κάποια συνταξιοδότηση και
κατέγραψα αντιπροσωπευτικά δείγματα από κάθε ελληνική περιοχή (όπως από την
Θεσσαλία κ. α.).
Είναι συγκλονιστικό το
γεγονός να έρχεται κανείς σε άμεση επαφή με την κραυγή απελπισίας αλλά και
πικρίας ταυτόχρονα αυτών των ανθρώπων που έδωσαν ό,τι είχαν για την ελευθερία
και την ανεξαρτησία της πατρίδας και στο τέλος εκλιπαρούν για λίγα χρήματα
προκειμένου να μην ζητιανεύουν.
Είναι αυτοί που κατά τα
χρόνια της νεότητας ή της ωριμότητας τους, αντί να δουλέψουν τη γη τους, να
φροντίσουν τα κοπάδια τους, να αναπτύξουν το εμπόριο τους, ν΄ ασχοληθούν με την
μόρφωση ή την τέχνη τους, εγκατέλειψαν τα πάντα στο προσκλητήριο της πατρίδας
και τώρα είτε γέροντες είτε ανεπάγγελτοι είτε ανάπηροι και τραυματισμένοι,
ντρέπονται, όπως πολλοί αναφέρουν στις αιτήσεις τους, να φέρουν στο στήθος τους
τα παράσημα του Αγώνα επειδή φορούν ράκη.
Μέσα από τις υποβληθείσες
αιτήσεις έχουμε την δυνατότητα να αντλήσουμε πληροφορίες και για άλλα θέματα
και συνήθειες του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, όπως η πενία στην οποίαν
περιέπεσαν εκατοντάδες αγωνιστών, αφού το Κράτος δεν παρείχε σύνταξη σ’ αυτούς
ή προικοδότηση (εφ άπαξ καταβολή κάποιου χρηματικού ποσού) ή ανάγκη να
προικοδοτήσουν τις θυγατέρες του προκειμένου να τις παντρέψουν και ήταν τόσο
επιτακτικό αυτό το γεγονός ώστε η Πολιτεία παρείχε αυτή την προικοδότηση στις
κόρες των απόρων Αγωνιστών.
Για την περιοχή Δωρίου Μεσσηνίας παραθέτουμε τις αιτήσεις επτά
αγωνιστών ή συγγενών τους, ελάχιστο δείγμα, όσων έχουν κατατεθεί.